Re-memory Stone

Na de oorlog is het praten over de dood hier in het westen een taboe geworden. Maar tijdens de coronapandemie is het praten over de dood veel belangrijker geworden en is de creativiteit van mensen op de proef gesteld. Ook ziet de overheid dat dit een belangrijk onderwerp is en dit zie je o.a. terug in maatschappelijke campagnes van bijvoorbeeld Sire waarin zij aankaarten dat het belangrijk is om te praten over de dood, niet eroverheen.

Zelf heb ik ook een uitvaart mee gemaakt tijdens corona. Toen mijn opa overleed vorig jaar in maart ben ik voor het eerst echt betrokken geraakt bij het regelen van de uitvaart en zo ben ik ook door mijn tante op pad gestuurd om een grafsteen voor mijn opa te regelen. Tijdens dat bezoek ben ik erachter gekomen dat wanneer een graf wordt geruimd het oude grafmonument 9 van de 10 keer de puinbak in gaat om te worden verwerkt tot asfalt of beton. Best logisch, want wie wilt er nou een grafmonument in zijn tuin of op het balkon hebben staan? In mijn ogen vind ik het zonde dat we deze duurzame stenen van die tegenwoordig vaak van graniet zijn en afkomstig van groeves uit o.a. India waar ze 500 miljoen jaar geleden zijn ontstaan, voor 20-30 jaar op een graf laten staan en daarna vergruizen om te gebruiken als restproduct in de (wegen)bouw. Daarom wil ik voor dit project bewustwording creëren over de levensloop van de grafsteen en laat ik mensen nadenken over hun eigen eindigheid en hoe herinneringen kunnen voortleven in een tweede leven van een grafsteen.