Wie ben ik als niemand kijkt

Ouderdom is onlosmakelijk verbonden met het leven. Verandering, kwetsbaarheid en aftakeling horen daarbij. Als je de illusie koestert dat alles in het leven maakbaar is, is de realiteit van die achteruitgang en de oncontroleerbaarheid daarvan hard. Onze huidige maatschappij is gericht op snelheid en efficiëntie en we hebben de neiging om alles wat niet meer opschiet te elimineren uit ons leven. Welke plaats hebben ouderen dan nog? En hoe accepteren we het langzame en het ‘verval’?

Met een kritische blik op deze snelle wereld, waarin vooruitgang ons op plekken verblindt, houd ik me als maker bezig met het concept van vertraging. ‘Wie ben ik als niemand kijkt’ wordt daarom gestuurd door de onderzoeksvraag: ‘Van welke waarde kan vertraging zijn bij het accepteren van het ouderdomsproces van een dierbare naaste?’

De drijfveer voor dit project zijn mijn eigen opa en oma. Als iets heel dichtbij staat, en dus extra pijnlijk is, zijn we soms sneller geneigd om het verval te negeren. Daardoor ontstaat er een afstand tussen mensen die elkaar liefhebben. Hoe komen we dichter tot een wereld die we eigenlijk niet willen zien? Met verschillende vormen van vertraging bouw ik een brug tussen twee werelden die steeds verder uit elkaar worden gedreven.

De rollator is in onze maakbare wereld iets waarmee we aangeven: Natuurlijk kan je nog wel lopen. Maar gaat dat echt zo soepel, of zijn we blind voor deze realiteit? De performatieve installatie ‘Wie ben ik als niemand kijkt’ nodigt uit tot reflectie en moedigt ons aan te vertragen, om zo aandacht en tijd te schenken aan ouderen. Acceptatie is hierbij een sleutelwoord, vertraging een middel. Het werk benadrukt het belang van actief kijken en deelnemen aan de wereld van ouderen, om zo hun volledige bestaan te erkennen en waarderen. Want niemand is iemand als niemand kijkt.

Check mijn site:
https://gabyjacobs.cargo.site